Böyle dediğinin farkındayım Anne…
Her Eyvah’tan sonra benim için sıkı kuralların geleceğini de biliyorum.
Ancak bu sefer farklı olsun istiyorum, beni anlamanı, beni dinlemeni, kendini benim yerime koymanı istiyorum Anne…
Siz büyüklerin bile anlamakta zorlandığı uzaktan eğitimi, 15 Mart’tan beri BEN yaşıyorum. Her 30 dakikalık derslerde konuları, her 10 dakikalık teneffüslerde ise yalnızlığımı dinliyorum Anne.
Teknolojinin içinde, tabletlerde, telefonlarda kayboldum Anne, daha düne kadar 1-2 saatle sınırlandırdığınız internet günümün yarısını kaplar oldu artık.
Bir şeye sınırsızca sahip olduğumuzda ne kadar da değersizmiş Anne, yasaklar çok çekici, çabalayarak elde ettiklerimiz çok daha özel ve daha kıymetliymiş meğer…
Okula gitmek, her gün sızlandığım o okul yolunu yürümek, kar yağsa da tatil olup gitmesek dediğimiz o sınıflar çok da keyifliymiş üstelik…
Aslında bizler okullarımıza hayatımızı sığdırıyormuşuz da haberim yokmuş, şimdilerde ise koskoca bir hayatı teknolojiye hapsetmenin zorluğunu yaşıyorum Anne…
Her gün görmeye alıştığım arkadaşlarımı, öğretmenlerimi, küçücük ekranlara sığdırmanın, onlara dokunamamanın,15 dakikalık teneffüslerde özgürce koşamamanın ne olduğunu sana anlatmak istesem de anlatamam ki Anne…
Sınıf ortamı başkaydı, ne güzeldi arkadaş sohbetlerimiz, öğretmenlerimizin varlığı, belki inanmayacaksın ama sevmediğim ders kalmadı biliyor musun Anne…
Özgürlüklerimi küçücük bir ekrana sığdırmakla kalmadım, dışarıya çıkış saatlerimi bile 3 saate sığdırmayı öğrendim. Ve üstelik çoğu zaman dışarıya çıkıp her gün doğan güneşi göremedim bile, özgürce dolaşamadım sokaklarda…
Ben çocuğum Anne, oturarak büyüyemem ki!
Beni büyüten olarak bunu en iyi sen biliyorsun değil mi?
Evet, 21 gün tatil başlayacak…
Ben çok yoruldum Anne, oturmaktan yoruldum, küçük bir ekrandan ders dinlemekten yoruldum, bir sürü konuyu anlamaya çalışmaktan yoruldum, göremediğim insanları hissetmekten yoruldum…
Bu seferlik bir farklılık yapsak Anne, bu tatil diğerlerinden farklı olsa;
Mesela yağmura, kara, soğuğa aldırmadan her gün dışarıya çıksak…
Çok değil, sadece yarım saatliğine, özgürce yürüsek sokaklarda, güneşi hissetsek tenimizde, temiz havayı çeksek içimize hatta sen yürüsen, ben biraz da koşsam tıpkı okul bahçesinde koştuğum gibi…
Belki diğer Anne’lerde senin gibi yaparsa sokaklar çocuk sesleriyle dolar, parklarda bahçelerde duyduğumuz o sesleri, bu soğuk kış günü sokaklarda dinlemek ne güzel bir şarkı olurdu değil mi Anne?
Birinci dönem ders saatlerimden dolayı çoğu zaman birlikte kahvaltı yapamadık, öğle yemeğimi genelde yalnız yedim… Ne dersin Anne, her gün soframızı kursak ve tam bir saat kahvaltımızı yapsak güzel olurdu değil mi?
Soframızda çeşitli yiyeceklere gerek yok, çok çeşitli konuşsak da ben doyarım Anne…
Mutfakta ben sana yardım etsem, Anne pastaları, çocuk kekleri yapsak…
Birazcık dağılsa mutfak, kirlense tezgâh ve hatta kırılsa tabaklar ama hemen kızmasan bana; tatil değil mi, ben de sana yardım etsem…
Eksiklerim olmuştur bu dönem, belki notlarım da çok iyi değildir ama rica etsem senden, arkadaşlarının sözüne bakarak koca koca test kitaplarını önüme koyup bu tatilde bunlar çözülecek gibi bir plan yapmasan Anne..
İlk defa çok yorulduğuma inansan, çok başarılı olamasam da sizi isteyerek üzmek istemeyeceğime bir güvensen Anne…
Sen benim için bunları yaparken ben de sana sözler versem…
Mesela her gün en az yarım saat kitap okusam olmaz mı?
Şaşırma Anne, büyüyorum ve artık biliyorum kitap okumadan başarılı olamayacağımı ve farklı düşünemeyeceğimi…
Hafta içi küçük küçük konu tekrarları yapsam ancak sen de hafta sonlarıma dokunmasan Anne…
Bu tatilde cumartesi ve pazarlarım benim ve hatta bizim vakitlerimiz olsa ve hiç ders olmasa ne kadar mutlu olurdum biliyor musun Anne…
Biliyorum, ben “Örnek Çocuk” değilim ama sizlerden de “Örnek Anne-Baba” olmanızı beklemedim ki hiç…
Sadece bu seferlik bir farklılık yapıp tatil planlarınıza BENİ de dâhil etseniz, bol bol BENİ dinleseniz ve BENİ koşulsuz sevseniz emin ol bu bana yetecek Anne….
